W POSZUKIWANIU TOŻSAMOŚCI – O „ZEBRZE” IFI UDE

Jak za­przy­jaź­nić ma­lusz­ka z książ­ka­mi? Pod­su­wa­jąc mu mą­drą i pięk­nie wy­da­ną książ­kę! Cza­sem po­szu­ku­je­my wy­jąt­ko­wych i war­to­ścio­wych ksią­żek na pre­zent, któ­re­go nie trze­ba się wsty­dzić. Zw­ra­ca­jąc uwa­gę na ja­kość wy­da­nia, roz­wi­ja­my rów­nież wraż­li­wość es­te­tycz­ną dziec­ka. Chęt­nie roz­sze­rzę swo­je po­szu­ki­wa­nia do­brych ksią­żek o stre­fę ma­lusz­ka i zaj­mę się nie tyl­ko fa­bu­łą, ale rów­nież war­stwą gra­ficz­ną wy­da­nia.

W pierw­szej od­sło­nie pro­po­nu­ję Ze­brę au­tor­stwa Ifi Ude. Opo­wieść jest kró­ciut­ka, jej prze­czy­ta­nie zaj­mu­je do­ro­słe­mu rap­tem dzie­sięć mi­nut. Jed­nak nie daj­cie się zwieść. Po­mi­mo swo­jej nie­wiel­kiej ob­ję­to­ści, ksią­żecz­ka za­słu­gu­je na uwa­gę, bo kry­je w so­bie praw­dzi­we skar­by.

DLACZEGO BÓG STWORZYŁ ZEBRY

Ak­cja to­czy się w ma­łej ma­zur­skiej stad­ni­nie, gdzie z czar­ne­go ogie­ra i bia­łej kla­czy ro­dzi się ze­bra. Brz­mi fra­pu­ją­co? Jesz­cze jak! Bar­dzo szyb­ko orien­tu­je­my się, że jest ona sym­bo­lem, dzię­ki któ­re­mu au­tor­ka opi­su­je trud­ne chwi­le, ja­kie prze­ży­wa dziec­ko od­sta­ją­ce w ja­kiś spo­sób od gru­py. Na szczę­ście mło­dy ko­nik ma ko­cha­ją­cych ro­dziców. Mą­dry ta­ta opo­wia­da ze­brze, ja­kie jest jej po­cho­dze­nia, gdzie się­ga­ją ko­rze­nie ich ro­dziny i dla­cze­go wy­glą­da ona tak, a nie ina­czej. Wraz z mło­dym ko­nikiem do­wia­du­je­my się rów­nież, dla­cze­go Bóg stwo­rzył ze­bry i zde­cy­do­wał, że bę­dą mia­ły tak nie­zwy­kły wy­gląd.

Ze­bra to hi­sto­ria o in­no­ści, to pa­ra­bo­la ludz­kie­go ży­cia. Jest na ty­le uni­wer­sal­na, że wie­le dzie­ci mo­że się iden­ty­fi­ko­wać z ty­tu­ło­wym ko­ni­kiem. Ze­bra da­je dzie­ciom na­dzie­ję na uśmiech i lep­sze ju­tro. Trze­ba tyl­ko pa­mię­tać, kim się jest, być wier­nym so­bie, czer­pać z mą­dro­ści ro­dzi­ców i ni­gdy się nie pod­da­wać.

ILE W ZEBRZE AUTOBIOGRAFII

Ifi Ude jest pół Pol­ką, pół Ni­ge­ryj­ką. Przy­je­cha­ła do kra­ju mat­ki w wie­ku trzech i pół lat i od te­go cza­su miesz­ka w Pol­sce. Nie­trud­no się do­my­ślić, że nie­jed­no­krot­nie sa­ma by­ła „ze­brą” i do­brze wie, co zna­czy odróż­nia­nie się od ogó­łu. Opo­wia­da o tym jed­nak w nie­zwy­kle pięk­ny i bar­dzo opty­mi­stycz­ny spo­sób. Nar­ra­cja pro­wa­dzo­na jest ję­zy­kiem pro­stym, po­zba­wio­nym nie­po­trzeb­nych ozdob­ni­ków, dzię­ki cze­mu po­wiast­ka jest ła­twa do przy­swo­je­nia dla ma­łe­go od­bior­cy.

OCEŃ KSIĄŻKĘ PO OKŁADCE

Na osob­ną uwa­gę za­słu­gu­je opra­wa gra­ficz­na. Ma­wia się, że książ­ki nie na­le­ży oce­niać po okład­ce, ale mnie do Ze­bry przy­cią­gnę­ła wła­śnie okład­ka! Kwa­dra­to­wa ksią­żecz­ka w twar­dej opra­wie, opa­trzo­na pro­stą gra­fi­ką na tle wy­sma­ko­wa­ne­go, bla­de­go tur­ku­su. Wy­daw­nic­two Po­ła­wia­cze Pe­reł po­wie­rzy­ło wi­zu­al­ny pro­jekt mło­dej ar­ty­st­ce Ne­žce Šat­kov. Ilu­stra­cje są bar­dzo pro­ste, w kon­kret­nych bar­wach. Okład­ka su­ge­ru­je, że au­tor­ka in­spi­ro­wa­ła się sztu­ką folk­lo­ru. Mnie obraz­ki przy­po­mi­na­ją frag­men­ty cha­rak­te­ry­stycz­nych wy­ci­na­nek lu­do­wych. Ilu­stra­tor­ka po­pi­sa­ła się ogrom­nym wy­czu­ciem i umie­jęt­no­ścią łą­cze­nia te­go, co ob­ce, z tym, co do­brze zna­ne. Wy­daw­ca za­dbał o każ­dy szcze­gół pu­bli­ka­cji. Na­wet wy­bór pa­pie­ru nie po­zo­stał przy­pad­ko­wy. Gru­be, sztyw­ne stro­ny i do­bra gra­ma­tu­ra za­pew­ni­ły wy­so­ką ja­kość dru­ku.

Ze­bra to pu­bli­ka­cja, za któ­rą na­le­ży po­chwa­lić wszyst­kich. Au­tor­kę za wy­sma­ko­wa­ną i peł­ną wdzię­ku opo­wieść, ilu­stra­tor­kę za obra­zy cu­dow­nie do­peł­nia­ją­ce tekst i wy­daw­cę, któ­ry dba o pięk­no wy­ło­wio­nych pe­reł. Po­le­cam tę ksią­żecz­kę ro­dzi­com, wszak na­szym mi­lu­siń­skim ma­my da­wać to, co naj­lep­sze, i wy­bie­rać ta­kie pu­bli­ka­cje, któ­re bę­dą dla nich i atrak­cyj­ne, i po­ży­tecz­ne.

Od re­dak­cji: Ilu­stra­cje za­czerp­nę­li­śmy ze stro­ny wy­daw­nic­twa Po­ła­wia­cze Pe­reł.